D'hulst, Norbert

Vroege carrière

Norbert d’Hulst was reeds al zijn dertiende lid van het Davidsfonds Davidsfonds
Het Davidsfonds is een katholieke Vlaamse cultuurvereniging, die werd opgericht in januari 1875. Lees meer . Hij behaalde het diploma van licentiaat Romaanse filologie aan de Katholieke Universiteit Leuven en studeerde ook sociale wetenschappen en hedendaagse geschiedenis aan de universiteit van Poitiers. Tijdens zijn Leuvense periode nam hij deel aan de studentenacties rond 'Leuven Vlaams' en was hij betrokken bij de redactie van de brochure Informatie en Demokratie.

Na twee jaar lesgegeven te hebben in Zaïre, werkte D’Hulst tussen 1973 en 1982 als leraar Frans en geschiedenis aan het Onze-Lieve-Vrouwcollege te Oudenaarde, waar hij voorzitter van de Werkgroep pedagogiek en sinds 1978 van de directieraad was. Tijdens deze periode werkte hij ook als cursusleider bij de Stichting-Lodewijk de Raet Stichting Lodewijk De Raet
De Stichting Lodewijk de Raet is een vormingsinstelling die in 1952 werd opgericht vanuit een Vlaamse, democratische, emancipatorische en pluralistische maatschappijopvatting en die – zij... Lees meer . Op zijn vraag schreef antropologe Bambi Ceuppens een boek over de Belgische kolonisatie vanuit het perspectief van de Congolese bevolking, Onze Congo? Congolezen over de dekolonisatie, dat werd uitgegeven door het Davidsfonds.

Lange carrière bij het Davidsfonds

Op 1 september 1982 volgde D'Hulst Alfons Valvekens Valvekens, Alfons
Lees meer op als secretaris-generaal van het Davidsfonds. Hij zou deze functie 25 jaar lang uitoefenen. Vooral onder zijn impuls profileerde het Davidsfonds zich vanaf de jaren 1980 voluit als cultuurbeweging en werd – mede door de deklerikalisering, de ontkerkelijking en de ontzuiling – minder de klemtoon gelegd op de Vlaamsgezindheid van het katholieke cultuurfonds. Al bij zijn inauguratiespeech in 1983 benadrukte D’Hulst het belang van culturele emancipatie en ontplooiing. Het was zijn bedoeling om kwaliteitsvolle cultuur – in al haar facetten – toegankelijk te maken voor een zo ruim mogelijk publiek. Hij hoopte op die manier onder meer de jeugd te kunnen behoeden voor de ‘nefaste’ invloed van de commerciële amusementsindustrie.

Zeker vanaf het einde van de jaren 1990 zette het Davidsfonds zich in op drie ‘prioritaire werkterreinen’: taal (met het Groot Dictee), geschiedenis en kunst. Ook nadat hij de fakkel in 2006 had doorgegeven, bleef D’Hulst zich inzetten voor deze visie als directeur Toerisme en Cultuur. Toen Davidsfonds-voorzitter Lieven van Gerven Van Gerven, Lieven
Lieven van Gerven (1928-2002) was hoogleraar natuurkunde aan de KU Leuven. Hij behoorde tot de radicale flank van de Vlaamse beweging en was onder meer voorzitter van het Davidsfonds (198... Lees meer begin jaren 1990 radicale standpunten innam en voor separatisme pleitte, ontstond een persoonlijk conflict met de meer gematigde D'Hulst. In 1992 werd D’Hulst aangesteld als lid van de Raad voor Taal en Letteren van de Nederlandse Taalunie.

Culturele emancipatie van Vlaanderen

D'Hulst pleitte tegen de commercialisering van het Vlaamse culturele leven. Het sociaal-culturele werk van het Davidsfonds, beschouwde D’Hulst als een onmisbaar onderdeel van de Vlaamse emancipatie. Hij liet zich kritisch uit over de Vlaamse openbare radio Radio
Lees meer en televisie Televisie
Als geen ander massamedium heeft de televisie bijgedragen aan de vorming van de Vlaamse ‘verbeelde gemeenschap’. Terwijl de staatshervormingen zich voltrokken, werd de Vlaamse natie dagel... Lees meer , die hij in een aantal opzichten te elitair en te intellectueel vond en die daardoor een kloof in de hand zou werken met de cultuur(beleving) van het brede publiek. .

Op het gebied van de Vlaamse beweging pleitte D’Hulst voor het bundelen van de Vlaamse maatschappelijke krachten. Hij beschouwde het Sint-Michielsakkoord Sint-Michielsakkoord
Het Sint-Michielsakkoord (1992) was een regeerakkoord rond de vierde fase van de federale staatshervorming. Het vormde België om tot een federale staat. Lees meer slechts als een tussenstap en niet als het einddoel, dat enkel volledige zelfbeschikking als instrument voor meer rechtvaardigheid en identiteit kon zijn. Het Vlaamsgezind middenveld diende in zijn optiek  permanent druk uit te oefenen op de politiek om op termijn een volledige Vlaamse emancipatie tot stand te brengen.

In 2007 werd D’Hulst bekroond met een ‘Gulden Spoor voor Vlaamse Uitstraling’. Deze symbolische onderscheiding, die jaarlijks wordt uitgereikt naar aanleiding van de Vlaamse feestdag, wordt  toegekend aan personen die op een positieve manier hun ‘sporen’ hebben nagelaten in het Vlaamse culturele en maatschappelijke leven.